Rosyjski Atak Osłonowy KOŃCZY SIĘ SPEKTAKULARNĄ PORAŻKĄ!

Dziś napłynęło wiele interesujących informacji z kierunku Siewierska.

W ramach śmiałej zmiany strategii, siły rosyjskie postanowiły zdobyć wzgórza na południe od Biłohoriwki, by przełamać impas, w którym wcześniej straciły tysiące żołnierzy. Jednak ukraińska odpowiedź była szybka i skuteczna — rosyjskie plany całkowicie się załamały. Narastające braki w rosyjskich zasobach pancernych sprawiły, że żołnierze nie mieli żadnych szans na dotarcie do ukraińskich pozycji żywi.

Celem rosyjskich działań w tym rejonie pozostaje zdobycie Siewierska. Jak przypomniano we wcześniejszym raporcie, dotychczasowa ofensywa ze wschodu zakończyła się niepowodzeniem. Mimo to głównym kierunkiem rosyjskiego natarcia wciąż pozostaje Biłohoriwka — opanowanie tej miejscowości otworzyłoby Rosjanom dostęp do ukraińskich linii obronnych i umożliwiło dalszy marsz w stronę Siewierska.

Jednak już na pierwszym etapie operacji Rosjanie napotkali ogromne trudności, tracąc tysiące żołnierzy i nie zdobywając nawet tej niewielkiej miejscowości mimo dwóch lat intensywnych walk.

Analiza map topograficznych wskazuje, że kluczowym elementem ukraińskiej obrony przeciwko frontalnym rosyjskim atakom jest wyniesiony kamieniołom kredowy oraz okoliczne wzgórza za Biłohoriwką, które zapewniają Ukraińcom dominującą pozycję obserwacyjną nad rosyjskim podejściem. W związku z rosnącą rolą dronów, Ukraińcy przekształcili hałdę (terrikon) w punkt obserwacyjny i wysunięty bastion, pozwalający śledzić i neutralizować ruchy przeciwnika. Ponieważ obie strony zajmują przeciwległe wzgórza, Rosjanie utknęli w wyczerpującym impasie, który nieustannie wykrwawia ich siły.

Naturalne przeszkody, takie jak rzeka Siewierski Doniec i las w rejonie Kreminnej, dodatkowo wzmacniają ukraińskie pozycje, uniemożliwiając Rosjanom oskrzydlenie z północy. Warto przypomnieć, że to właśnie tutaj, we wczesnej fazie wojny, Rosja poniosła jedną z najdotkliwszych porażek, tracąc całą grupę batalionowo-taktyczną podczas próby forsowania rzeki.

Od tego czasu ukraińskie siły wypchnęły Rosjan od linii rzeki i obsadziły las jednostkami sił specjalnych, skutecznie uniemożliwiając kolejne próby manewrów oskrzydlających od północy.

Na południu, w rejonie Zołotariwki, sytuacja wygląda inaczej — ograniczone możliwości obserwacji z ukraińskich pozycji wynikają z przewyższającego terenu oraz gęstego lasu, które utrudniają wykrywanie ruchów przeciwnika. To właśnie dlatego Rosjanie zdecydowali się zmienić kierunek natarcia i zaatakować Biłohoriwkę od południowej flanki, licząc na lepsze ukrycie przed ukraińskim ogniem.

Rosjanie chcieli wykorzystać Zołotariwkę jako bazę wypadową do natarcia na zachód w kierunku dwóch kluczowych szlaków zaopatrzeniowych, wspierających ukraińskie oddziały w Biłohoriwce i w kamieniołomie.

Udaną ofensywą Rosjanie mogli okrążyć ukraińskich obrońców, zmusić ich do odwrotu i przebić się przez wzgórza w stronę nizin. To z kolei zasadniczo zmieniłoby sytuację w rejonie Lasów Serebriańskich, zmuszając stronę ukraińską do prowadzenia obrony kołowej wobec ataków z trzech kierunków. Choć był to najrozsądniejszy manewr taktyczny ze strony Rosji, kolejne próby zakończyły się fiaskiem.

Dowódcy ukraińscy, po dwóch latach walk w rejonie Biłohoriwki, przewidzieli zagrożenie od południa. W odpowiedzi wzmocnili pozycje na południe od kamieniołomu — zbudowali okopy, punkty oporu i rozmieszczali zespoły zwiadowcze z dronami, monitorujące teren. Rosjanie próbowali zrekompensować to zmasowanymi atakami z użyciem pojazdów, lecz brak roślinności zimą ułatwił ich wykrycie, co skończyło się dla nich katastrofą.

Dodatkowo, z powodu skutecznych operacji ukraińskich w innych rejonach, rosyjskie dowództwo musiało przesunąć priorytety ofensywne, przez co w rejonie Biłohoriwki nie udało się uzupełnić strat w sprzęcie pancernym. Zamiast tego Rosjanie byli zmuszeni do korzystania z motocykli, quadów i lekkich pojazdów cywilnych, by przekraczać otwarte pola. Tymczasem doświadczeni ukraińscy operatorzy dronów i artylerzyści — po dwóch latach operowania w tym obszarze — raz po raz uderzali z precyzją, eliminując rosyjskie próby oskrzydlenia. Pola w tej okolicy są teraz pełne wraków zniszczonych pojazdów, które Rosjanie musieli wykorzystać w desperackich natarciach.

Ukraińska obrona Biłohoriwki — głęboka, przemyślana i dobrze przygotowana — skutecznie powstrzymała kolejne rosyjskie ataki od południa. Siły rosyjskie, cierpiące z powodu ciężkich strat i chronicznego niedoboru pojazdów opancerzonych, ponownie nie zdołały zdobyć wioski. Pomimo zmiany strategii, bitwa ta podkreśliła taktyczne umiejętności i odporność Ukrainy, stanowiąc kolejny dowód na stabilność ukraińskiej obrony w Donbasie.