.svg){kind=small}
Długotrwała obecność Rosji w Syrii stanowiła fundament jej strategii projekcji siły na Morzu Śródziemnym i Bliskim Wschodzie. Jednakże, niedawne zmiany geopolityczne postawiły pod znakiem zapytania jej kontrolę nad bazą morską w Tartus, zagrażając Moskwie w utrzymaniu wpływów w tym regionie.
Celem utrzymania kontroli nad bazą morską w Tartus jest dwojaki. Po pierwsze, zapewnia ona stałą obecność wojskową na Morzu Śródziemnym, umożliwiając Moskwie projekcję siły, wspieranie operacji wojskowych i przeciwdziałanie wpływom NATO w tym regionie. Po drugie, stanowi ona strategiczny punkt oparcia na Bliskim Wschodzie, pozwalając Rosji na zabezpieczenie swoich sojuszy, utrzymanie operacji wojskowych w Syrii i wzmacnianie swojej roli jako kluczowego gracza w regionalnej geopolityce.
Powód, dla którego Rosja dąży do osiągnięcia tego celu, jest prosty: Tartus jest jedyną bazą morską Rosji poza dawnym obszarem ZSRR. Pozwala to Rosji na projekcję siły w Europie, Afryce i na Bliskim Wschodzie, przy jednoczesnym przeciwdziałaniu wpływom NATO na Morzu Śródziemnym. Bez Tartus Moskwa miałaby trudności w utrzymaniu długoterminowych operacji morskich, osłabiając jej zdolność do wyzwań wobec zachodniej dominacji w regionie. Baza umożliwiła Rosji zapewnienie wsparcia logistycznego dla rozmieszczenia okrętów wojennych oraz utrzymanie jej zaangażowania w konflikty regionalne, szczególnie w Syrii. Bez tej bazy Rosja straciłaby zdolność do skutecznego wspierania swoich sojuszników, co zmniejszyłoby jej wpływ na sprawy Bliskiego Wschodu. Ta strata podważyłaby także status Rosji jako wiarygodnego partnera, utrudniając utrzymanie sojuszy i zabezpieczanie jej strategicznych interesów w regionie.
Rosja dążyła do realizacji tych celów, wspierając reżim Assada, który był zagrożony podczas wojny domowej w Syrii. Interweniując wojskowo w 2015 roku, Moskwa zapewniła przetrwanie swojego kluczowego sojusznika, zabezpieczając ciągły dostęp do Tartus i rozszerzając swoje wpływy w regionie. To wsparcie miało swoje korzenie w długotrwałych więziach sięgających zimnej wojny, kiedy to w 1971 roku ZSRR podpisał z Syrią umowę o ustanowieniu ośrodka zaopatrzenia i konserwacji w Tartus. Po upadku ZSRR, Rosja utrzymała dostęp do tej bazy, ale znacznie rozszerzyła swoje zaangażowanie w czasie trwania konfliktu. Interwencja pozwoliła Moskwie na modernizację Tartus, umożliwiając jej przyjmowanie większych okrętów i pełnienie roli kluczowego węzła logistycznego. Efektem tych działań był okres silnych wpływów Rosji w regionie.
Wraz z wybuchem wojny na Ukrainie, zdolność Rosji do utrzymania swojej pozycji w Syrii osłabła, co doprowadziło do upadku reżimu Assada mimo wojskowych i politycznych wysiłków Moskwy mających na celu utrzymanie go przy władzy. Upadek rządów Assada oznaczał punkt zwrotny, ponieważ Rosja nie tylko straciła kluczowego sojusznika, ale także nie zdołała zapobiec powstaniu nowego rządu, który postrzegał Rosję jako wroga. Ta zmiana bezpośrednio podważyła kontrolę Rosji nad Tartus, ponieważ nowa syryjska administracja odrzuciła obecność wojskową Moskwy i zaczęła zbliżać się do Zachodu i regionalnych potęg. Najistotniejszym wydarzeniem była decyzja rządu syryjskiego o formalnym odmówieniu Rosji dalszego dostępu do Tartus, zmuszając rosyjskie siły do rozpoczęcia wycofywania się z bazy. Ten upadek był wynikiem kilku czynników, w tym przedłużających się sankcji gospodarczych, które osłabiły zdolność Rosji do utrzymania swoich zobowiązań wojskowych. Bez współpracy Syrii, Moskwa miała trudności w utrzymaniu Tartus jako funkcjonalnego ośrodka zaopatrzenia i napraw. Spadające wpływy Rosji w Syrii stanowią poważny cios w jej starania o pozycjonowanie się jako dominująca potęga na Bliskim Wschodzie, ponieważ rywalizujące państwa i wspierane przez Zachód siły zaczynają wypełniać pustkę, jaka pozostała po Rosji.
Ogólnie rzecz biorąc, zmniejszony dostęp Rosji do Tartus nie tylko osłabił jej strategię na Morzu Śródziemnym, ale także podważył jej szersze wpływy geopolityczne. Baza ta była kluczowym atutem w projekcji siły morskiej i przeciwdziałaniu południowemu skrzydłu NATO, a jej utrata zmusza Moskwę do polegania na odległych portach na Morzu Czarnym, co wprowadza wątpliwości logistyczne i strategiczne. Poza Morzem Śródziemnym, zmniejszona obecność Rosji w Syrii wywołała powstanie pustki władzy, umożliwiając regionalnym graczom, takim jak Turcja i Iran, rozszerzenie swoich wpływów. Ta zmiana jeszcze bardziej izoluje Moskwę i stwarza okazję dla potęg zachodnich do konsolidacji swojej pozycji na Bliskim Wschodzie. Ostatecznie, niepowodzenie Rosji w Syrii odzwierciedla szerszy spadek jej zdolności do utrzymania zasięgu globalnego, sygnalizując znaczną zmianę w regionalnej dynamice sił.
.jpg)
Komentarze