.svg){kind=small}
De val van het Assad-regime markeerde een keerpunt voor de militaire operaties van Rusland, niet alleen in Syrië, maar in heel Afrika. Met het verlies van zijn belangrijkste bases in Syrië bevond Moskou zich plotseling midden in een volledige logistieke ineenstorting, wat de volledige omvang van zijn strategische miscalculatie blootlegde.
Het doel van Rusland is het vestigen van logistieke knooppunten die zijn militaire operaties ondersteunen en zijn invloed over het Midden-Oosten en Noord-Afrika uitbreiden.
Het beveiligen van een primair logistiek knooppunt in Syrië was een centraal doel, omdat dit Moskou in staat stelde om operaties in verschillende regio's te ondersteunen zonder afhankelijk te zijn van door het Westen gecontroleerde routes.
De reden waarom Rusland dit doel wil bereiken, is dat Syrië centraal staat in hun militaire logistiek, wat de ononderbroken beweging van militaire middelen waarborgt, operaties ondersteunt en regionale militaire activiteiten coördineert.
De luchtbasis Khmeimim diende als een kritisch bijvulcentrum voor transportvliegtuigen, waardoor ze Afrika konden bereiken zonder complexe lucht-tankoperaties.
Ondertussen bood de marinebasis Tartus essentiële bevoorradings- en reparatiediensten voor Russische oorlogsschepen die in de Middellandse Zee opereerden, waardoor de afhankelijkheid van lange retourreizen naar Sevastopol, die al werden beperkt door de Turkse controle over de Bosporus, werd verminderd.
Met Turkije dat de Zwarte Zee voor Russische militaire scheepvaart afsloot, werd Syrië het laatste haalbare transitknooppunt voor het ondersteunen van Moskou’s operaties in Afrika.
Rusland heeft Syrië ook gebruikt als uitvalsbasis voor Wagner-troepen, met name diegene die in Libië en Soedan opereerden. Materieel, personeel en munitie werden via Syrië verplaatst voordat ze verder naar het zuiden werden ingezet.
Deze logistieke structuur was van vitaal belang voor het waarborgen van doorlopende militaire steun aan de troepen van Haftar in Libië en het beveiligen van Russische contracten in de goudmijnsector van Soedan.
Om dit doel te bereiken, investeerde Rusland in Khmeimim en Tartus, waarbij ze de infrastructuur moderniseerden en de landingsbanen uitbreidden om grote vrachtvliegtuigen zoals de Il-76 en An-124 te accommoderen. Deze faciliteiten stelden Rusland in staat om militaire operaties in Afrika te ondersteunen zonder afhankelijk te zijn van onvoorspelbare derde-partijovereenkomsten. Rusland probeerde ook secundaire bevoorradingsroutes te ontwikkelen via Libië en Soedan, maar deze waren altijd afhankelijk van Syrië als het eerste transitpunt. Het resultaat van deze acties was dat Rusland een stabiel en zelfvoorzienend logistiek netwerk had ontwikkeld, waarmee het verder dan zijn directe grenzen kon opereren. Deze strategie creëerde echter ook een gevaarlijke afhankelijkheid van Syrië, gezien de noodzaak om Afrika te bereiken.
De val van het Assad-regime hakte Rusland echter af van zijn Syrische bases, wat zijn hele logistieke kader verstoorde. Khmeimim was niet langer beschikbaar voor bijvullen, waardoor Russische vliegtuigen langere en risicovollere routes moesten nemen over de Kaspische Zee, via Iran en over de Arabische Zee, wat de brandstofkosten en logistieke druk aanzienlijk verhoogde. Lucht-tankoperaties werden noodzakelijk om Afrika te bereiken, wat de operaties bemoeilijkte en de laadcapaciteit beperkte. Tartus werd verloren als een marine-bevoorradingspunt, waardoor Russische oorlogsschepen geen betrouwbare toegang meer hadden tot de Middellandse Zeehavens. Dit dwong Rusland effectief uit de Middellandse Zee, aangezien schepen nu moesten bijvullen en bevoorraden in de Zwarte Zee, die nog steeds door Turkije werd beperkt, of proberen dure en diplomatiek complexe toegang tot Noord-Afrikaanse havens te onderhandelen.
Zonder deze logistieke middelen begon de gehele strategie van Rusland in Afrika en het Midden-Oosten in elkaar te vallen. Wagner-troepen in Libië en Soedan werden geconfronteerd met bevoorradingsgebrek, wat hun vermogen om operaties te ondersteunen verzwakte. De ooit gestage stroom van wapens en versterkingen vertraagde aanzienlijk, terwijl Rusland’s capaciteit om middelen uit Afrika te extraheren, zoals goud uit Soedan, ernstig werd verstoord. Pogingen om alternatieve bevoorradingsketens op te zetten via Libië en Soedan bleken onbetrouwbaar, aangezien de politieke instabiliteit in beide landen langdurige planning onmogelijk maakte. Met deze nieuwe realiteit is Rusland gedwongen zijn logistieke netwerk te herstructureren, alleen om te ontdekken dat er geen levensvatbare alternatieven bestaan.
Libië biedt beperkte betrouwbaarheid voor luchtbases, aangezien ze buiten direct bereik zijn en kwetsbaar voor westerse luchtaanvallen en interne conflicten. De militaire bases in Soedan liggen ook buiten direct bereik, en de interne instabiliteit maakt langdurige afhankelijkheid gevaarlijk. Andere potentiële bevoorradingsroutes, zoals via Iran, liggen nog verder van Afrikaanse bases en brengen diplomatieke complicaties met zich mee, aangezien Iran zijn eigen strategische prioriteiten heeft en Syrië’s rol niet volledig kan vervangen. Ondertussen heeft inlichtingen van het Westen gebruik gemaakt van Rusland’s verzwakte logistiek, wat de surveillance heeft verhoogd en Moskou’s vermogen om zich vrij te verplaatsen heeft beperkt. Als gevolg hiervan is de invloed van Rusland in Afrika en de Middellandse Zee verminderd, en de capaciteit om langdurige militaire inzet vol te houden staat onder serieuze dreiging.
Al met al heeft de afhankelijkheid van Rusland van Syrië als het middelpunt van zijn logistieke netwerk zich tegen hen gekeerd, waardoor de kwetsbaarheid van hun overzeese operaties bloot werd gelegd. Het verlies van Khmeimim en Tartus creëerde niet alleen logistieke uitdagingen. Het verlamde Rusland’s vermogen om zijn militaire operaties in Afrika en de Middellandse Zee te ondersteunen. Deze mislukking was niet slechts een tegenslag, maar een fundamentele strategische fout, die Moskou liet ploeteren naar oplossingen waar die in werkelijkheid niet bestaan. Zonder een gemakkelijke manier om te herstellen wat verloren ging, zal Rusland’s vermogen om langdurige macht te projecteren ernstig verzwakt blijven.
.jpg)
Opmerkingen