Aanval op Liberty Star zet de Verenigde Staten aan tot volledige offensieve koers!

Onlangs, na maanden van militaire druk, hebben de Verenigde Staten een tweede golf luchtaanvallen uitgevoerd op Houthi-posities, ditmaal gericht op centrale commandocentra in Sanaa. Wat deze laatste offensieve actie uitlokte, was niet zomaar weer een Houthi-aanval, maar iets wat Washington als een veel ernstiger bedreiging beschouwt dan eerdere provocaties van de Houthi’s.

Het doel van de meest recente Amerikaanse operatie is het uitschakelen van Houthi-capaciteiten voor raket- en droneaanvallen, in het bijzonder die welke gericht zijn op Amerikaanse en geallieerde maritieme eenheden in de Rode Zee. Deze operatie maakt deel uit van een bredere campagne om het operationele vermogen van de Houthi’s te ontmantelen en de Amerikaanse afschrikking in de Rode Zee te herstellen, waar internationale zeeroutes direct onder vuur zijn komen te liggen. De reden waarom de Verenigde Staten deze doelstelling willen bereiken, is dat de Houthi’s hun campagne tegen de internationale scheepvaart blijven escaleren. Ze richten zich nu rechtstreeks op Amerikaanse marineschepen en bedreigen de wereldhandel.

Na de eerste golf van Amerikaanse aanvallen, die infrastructuur in Saada en Taiz troffen, zwoeren de Houthi’s wraak.

Later voerden ze inderdaad een grote aanval uit op de Liberty Star, een Amerikaans vrachtschip onder Amerikaanse vlag. Daarbij kwamen vier bemanningsleden om en raakte het schip zwaar beschadigd.

Dit was de dodelijkste aanval tot nu toe en betekende een duidelijke verschuiving van symbolische verstoring naar dodelijke confrontatie. De aanval toonde ook aan dat de Houthi’s steeds beter in staat zijn om gelijktijdige aanvallen met drones en raketten te coördineren, waardoor de verdediging aan boord werd overweldigd.

De groep eiste de verantwoordelijkheid op en verklaarde dat soortgelijke aanvallen zouden volgen, tenzij de Verenigde Staten hun maritieme aanwezigheid in de regio zouden beëindigen. Deze ontwikkelingen dwongen Washington tot een heroverweging van haar strategie, waarbij de focus verschoof van afschrikking naar directe ontwrichting van de Houthi-aanvalscapaciteiten. Het risico op verdere Amerikaanse slachtoffers en blijvende schade aan commerciële belangen liet Washington weinig andere keuze dan met meer kracht te reageren.

Om dit doel te bereiken voerden de Verenigde Staten precisieluchtaanvallen uit op Houthi-commandocentra, waarbij leiderschapscomplexen, ondergrondse opslagplaatsen en radarinstallaties in Sanaa en Dhamar werden aangevallen. Amerikaanse F-15’s en B-1B-bommenwerpers, opererend vanaf regionale bases en vliegdekschepen in de Arabische Zee, voerden de aanvallen uit.

Volgens het Pentagon richtten de aanvallen zich op middelen die betrokken zijn bij de commandovoering van langeafstandsraket-eenheden. Tegelijkertijd werden extra Amerikaanse torpedobootjagers met Aegis-raketafweersystemen ingezet om inkomende projectielen in real time te onderscheppen. Ook werden cyberoperaties uitgevoerd om de communicatie-infrastructuur van de Houthi’s te verstoren, met onbevestigde meldingen van het verstoren van satellietsignalen. De inlichtingenuitwisseling met Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten werd opgevoerd om vroegtijdige waarschuwing en coördinatie van aanvallen te verbeteren. Het resultaat van deze acties is een significante verstoring van Houthi-operaties, maar geen volledige uitschakeling.

Het Amerikaanse ministerie van Defensie bevestigde dat de recente aanvallen ten minste zes belangrijke commandoposten en twee radarsystemen vernietigden. Volgens de eerste rapporten zijn daarbij minstens twaalf hooggeplaatste Houthi-officieren gedood, waaronder brigadegeneraal Ali Hassan al-Shami. Ook werden lanceerinrichtingen vernietigd die naar verluidt gebruikt zijn bij eerdere aanvallen in de Rode Zee. Ondanks deze verliezen hebben de Houthi’s geen tekenen van de-escalatie getoond.

Binnen achtenveertig uur gaven ze een verklaring uit waarin ze de aanvallen “een oorlogsdaad” noemden en beloofden hun operaties tegen Amerikaanse en Israëlische doelen overal ter wereld voort te zetten. Hoewel de Amerikaanse luchtoverheersing hun slagkracht tijdelijk heeft aangetast, hebben de Houthi-troepen een zekere mate van decentralisatie getoond, waardoor volledige ontwrichting moeilijk blijft.

In Sanaa en Saada braken massale protesten uit, wat wijst op een groeiende binnenlandse mobilisatie rond het anti-Amerikaanse narratief.

Al met al markeert de tweede golf van Amerikaanse aanvallen een nieuwe fase in het conflict in de Rode Zee. In plaats van de Houthi’s af te schrikken, lijken eerdere acties hun houding juist te hebben verhard en hun aanvallen versneld. Nu Washington zich richt op de leidinggevende infrastructuur, dreigt het conflict uit te monden in een langdurige asymmetrische confrontatie. Tenzij een van beide partijen van koers verandert, zal de Rode Zee waarschijnlijk een actief conflictgebied blijven in de nabije toekomst.