Kompleksowa analiza frontu: Strategiczne spojrzenie na każdą linię frontu

Dzisiaj omówimy najciekawsze wydarzenia na linii frontu, skupiając się na Kursku, Kostiantyniwce i Pokrowsku.

Zaczynając od odcinka kurskiego, rosyjskie siły utraciły impet po początkowych próbach natarcia na północnej linii osiedli w kierunku Sum. Pomimo kilkudniowych szturmów rozpoznawczych i wysokich strat, działania te przyniosły niewielkie rezultaty, a rosyjscy żołnierze coraz częściej są przytłaczani przez nieustanny ukraiński ogień korygowany z wykorzystaniem dronów. To zmusiło rosyjskie dowództwo do zmiany priorytetów na odzyskanie Kurska, jednak te plany są podważane przez trwające ukraińskie wtargnięcie do Biełgorodu, które w kluczowym momencie odciąga rosyjskie siły i uwagę od tego odcinka.

Jednocześnie przerzuty kluczowych jednostek dronowych do innych sektorów wschodniej Ukrainy również spowalniają rosyjskie ruchy. Obecnie, ponad miesiąc po nieudanej próbie szybkiego przełamania ukraińskich pozycji, frustracja Rosjan zaczyna wpływać na ich decyzje taktyczne.

Ukraińskie siły zamieniły Kursk w umocniony koszmar, stale uzupełniając pola minowe za pomocą dronów i utrzymując precyzyjną kontrolę ogniową z podwyższonego grzbietu na południowy wschód od Gujewa, który zapewnia widoczność i kontrolę nad otwartym terenem, który Rosjanie muszą pokonać, by posunąć się naprzód. W jednym z wymownych epizodów rosyjskiej desperacji zrzucono bombę o masie trzech tysięcy kilogramów na historyczny klasztor położony na tym grzbiecie. Uderzenie spowodowało powierzchowne zniszczenia, ale nie zdołało zburzyć podziemnego kompleksu, dzięki czemu Ukraińcy utrzymali swoje pozycje i nadal zakłócają rosyjską logistykę i ruchy wojsk.

Niezdobycie południowo-wschodniego grzbietu nie tylko zatrzymuje rosyjskie postępy w wypychaniu Ukraińców z Kurska, ale również uniemożliwia jakikolwiek realny atak w kierunku Sum z tego dodatkowego kierunku. Z każdą nieudaną próbą szturmu Rosjanie tracą zarówno czas, jak i ludzi, a te opóźnienia mogą okazać się kluczowe, gdy polityczne terminy Putina są coraz bardziej przesuwane, wywierając presję na dowódców, by osiągali wciąż nieuchwytne rezultaty. Choć sytuacja wokół Kurska pozostaje napięta, ukraińskie siły trzymają pozycje, wykorzystując przewagę terenową, koordynację dronów i przygotowane systemy obronne do powstrzymania większej rosyjskiej ofensywy.

Przechodząc do odcinka kostiantyniwskiego, wydaje się, że rosyjskie siły zmieniają taktykę po serii nieudanych prób natarcia na Toreck i Szczerbyniwkę. Odkrywszy słaby punkt w ukraińskich liniach obrony na południowy zachód od Torecka, najprawdopodobniej spróbują obejść ukraińskie fortyfikacje, posuwając się przez Kalynowe i Suchą Bałkę.

Rosyjskie oddziały zaczęły konsolidować pozycje, zakładając centra logistyczne i punkty przekaźnikowe dla dronów, przygotowując się do ofensywy w kierunku kluczowej drogi prowadzącej do Kostiantyniwki.

Działania te bazują na ich ostatnich niewielkich zdobyczach terytorialnych w rejonie, gdzie już odnotowano szturmy w pobliżu Romanówki. Ukraińskie siły utrzymujące linię obrony zdołały dotąd zapobiec pełnemu przełamaniu, lecz presja stale rośnie. Zwiadowcze jednostki dronowe przeciwnika, podobno przerzucone z frontu kurskiego, są teraz aktywne w tym sektorze, zwiększając zasięg działania i coraz częściej zagrażając ukraińskiej logistyce oraz tyłom.

Ryzyko głębszego rosyjskiego natarcia na południe od Kostiantyniwki rośnie. Opanowanie tego obszaru umożliwiłoby przecięcie kluczowych szlaków zaopatrzenia do Torecka. Chociaż ukraińskie oddziały pozostają zakopane na pozycjach i wykazują dużą odporność, ten rozwijający się kierunek stanowi nowe zagrożenie: potencjalną operację oskrzydlającą od południa, która, jeśli nie zostanie powstrzymana, może zagrozić stabilności całej obrony Torecka.

W kierunku południowo-zachodnim od Pokrowska, rosyjskie siły próbują posunąć się dalej na zachód. Celem jest ograniczenie ukraińskiej kontroli ogniowej nad ich liniami zaopatrzenia, co jest jedną z głównych przyczyn ich dotychczasowych niepowodzeń w tym sektorze, szczególnie przez ciągłe uderzenia na pojazdy poruszające się przez Selydowe. Choć Rosjanie dysponują tutaj lepszym zapleczem logistycznym i mogą czasami prowadzić szturmy przy użyciu pojazdów opancerzonych, te ataki nadal w dużym stopniu zależą od tras wciąż narażonych na ukraińskie uderzenia dronowe.

Teren stanowi tutaj poważną przeszkodę, ponieważ rozległe otwarte pola sprawiają, że każdy ruch staje się natychmiast widoczny dla ukraińskiego zwiadu, a drony i artyleria szybko eliminują odsłonięte jednostki.

W rezultacie rosyjskie postępy ograniczają się do obszarów z naturalnymi osłonami. Warto zauważyć, że zajęło im prawie dwa miesiące i kosztowało ciężkie straty, by poczynić niewielkie postępy przez gospodarstwo leśne na zachód od Nowojełyzawetiwki, mimo wykorzystywania terenu do osłony posuwających się oddziałów. O ile Rosjanie nie znajdą sposobu na ograniczenie ukraińskiej obserwacji i kontroli ogniowej, szersza ofensywa w południowo-wschodnim sektorze Pokrowska wydaje się mało prawdopodobna.

Ogólnie rzecz biorąc, w Kursku Ukraińcy nadal blokują wszystkie rosyjskie próby przeniesienia walk na terytorium obwodu sumskiego, co wywołuje ogromną frustrację wśród rosyjskich dowódców.

Tymczasem pod Kostiantyniwką Rosjanie znaleźli słaby punkt do wykorzystania na południowy zachód od Torecka i próbują tam umocnić swoją obecność, zwiększając presję na ukraińską obronę w mieście i jego okolicach.

Na południowo-wschodnich polach Pokrowska Rosjanie próbują w podobny sposób obejść impas pod Pokrowskiem, próbując zabezpieczyć swoje skrzydło i linie zaopatrzenia przed nieustannym ukraińskim ostrzałem, lecz ich postępy pozostają minimalne, gdyż Ukraińcy skutecznie odpierają te próby.

‍